De RFID-chips die zijn geïmplanteerd in aangepaste 13,56 MHz Icode-2 RFID-kaarten, reispapieren, melkvee en individuen over de hele wereld zijn er in twee structuren; inactief en dynamisch. Dynamische RFID heeft zijn eigen specifieke stroomvoorziening, latent vereist geen kracht. Vrijstaande RFID is de meest algemeen gebruikte en iets minder betwistbare van de twee, en het is de inactieve RFID waar ik me in dit artikel op zal concentreren.

Stel u de niet-betrokken RFID voor in uw aangepaste 13,56 MHz Icode-2 RFID-kaart en de gebruiker in de poort als twee spelers in een potje tafeltennis. De gebruiker serveert de bal voortdurend en de lengte van de bal wordt niet teruggegeven. Hij realiseert zich dat er geen andere speler aangrenzend is. Op het moment dat een RFID-chip dichtbij een gebruiker komt, beweegt hij het bord terug, net zoals een tafeltennisspeler een service teruggeeft. Stel je nu voor dat wanneer de terugkerende speler (de RFID-chip) de bal terugslaat, zijn knuppel een opmerkelijke afdruk achterlaat.

De serverende speler (de gebruiker) weet op betrouwbare wijze wie de bal heeft teruggegeven vanwege deze onderscheidende afdrukken. Dit is in feite hoe de aangepaste 13,56 MHz Icode-2 RFID-kaart functioneert: de afdrukken die op de beroemde tafeltennisbal zijn achtergelaten, spreken over de resterende pariteit van de kaart en die aanpassing wordt herzien op welk punt de kaart ook wordt gebruikt om te reizen. Deze informatie wordt voortgezet in een centrale database en niet op de chip zelf. Het enige dat voor het grootste deel op een RFID-chip staat, is een speciale reeks cijfers die deze herkent aan de eerder genoemde database.